کد مطلب:150207 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:239
کربلا و ذوق حضور
تنها از طریق حسین و عزاداری اوست كه می توان به یك ذوق و حضوری رسید كه با آن خود را از دیوارهای پوچی رهانید.
آیا این سئوال برای شما پیش آمده است كه زندگی را چطور طی كنیم كه پوچ نباشیم؟ اصلا این احساس پوچی را در خودتان یافته اید تا به فكر درمان آن باشید؟ ساختن خانه های كاخ مانند و گرفتن مدرك عالی معنی ما نیست،
معنی ما معنی شور حسینی است، و این شور و نشاط، راهی جز راه حسین علیه السلام ندارد. آنهایی كه راه حسینی را نرفتند چه دارند؟ مدرك و باغ و ماشین دارند، اما خود معنی دار برای خود ندارند و خود را یك حقیقت بامعنی حس نمی كنند. خود معنی دار در اسلام است، و در حكمت حسینی ظهور كرد، به همین جهت پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «حسین منی و انا من حسین» پیامبر پایه مكتب را بنا كرد و حسین علیه السلام شور آن را آفرید.
تنها از طریق حسین علیه السلام و عزاداری اوست كه می توان قدرت تشخیص جهت را پیدا نمود و از عهد فطری ازلی غافل نماند. همان عهدی كه قرآن درباره اش می فرماید: و اذ اخذ ربك من بنی ادم من ظهورهم ذریتهم و اشهدهم علی انفسهم الست بربكم قالوا بلی شهدنا ان تقولوا یوم القیامة انا كنا عن هذا غافلین (آیه ی 172 / سوره اعراف). ما یك عهد ازلی داشتیم، در آن عهد، خدا را یافتیم. با خدا معامله كردیم. او فرمود: الست بربكم، و ما با تمام مستی عهد الست گفتیم: بلی شهدنا. آری می بینیم از طریق عهد حسینی است كه می توان از این عهد ازلی غافل نشد. اصولا نهضت حسین علیه السلام را یك پیام كلی ببینیم كه مجموعش یك پیشنهاد برای ما دارد، و آن این كه چگونه خود را از پوچی زندگی زمینی برهانیم؟ به چه چیز بیندیشم كه نفله نشویم؟ با چه به سر ببریم كه سرد و افسرده و دل مرده نباشیم؟
عهد لاهوتی خود را در زمین از طریق حسین علیه السلام می شود فراموش نكرد؛ چرا كه زمانه، زمانه فراموشی عهد فطری است و اگر راهی برای یادآوری و توجه به آن عهد نیابیم، خود به خود فراموش می شود.
اگر حسین علیه السلام از زندگی انسان ها برود، در زمانه ای كه زمانه ی فراموش عهد فطری است انسان دیگر نمی تواند زندگی كند، و بدون شك متوقف و بی محتوی می شود. جوانی كه بی محتوی شد برای پر كردن این بی محتوایی به هر كار
بی محتوایی دست می زند و بر بی محتوایی خود می افزاید.
كس به زیر دم خر خاری نهد
خر نداند دفع آن برمی جهد
برجهد آن خار محكم تر شود
عاقلی باید كه آن را بركند [1] .
اگر از راه حسین علیه السلام جدا شویم هر چه جلوتر رویم خار پوچی بر جان ما بیشتر فرورفته است و هر راه دیگری هم برای دفع آن انتخاب كنیم، باز آن خار را محكم تر كرده ایم. چرا كه به عهد محمدی صلی الله علیه و آله از طریق شور حسینی نزدیك نشده ایم.
فهم نهضت حسینی به واقع مشكل است، به خصوص كه هنوز ما به عمق درد آخرالزمان پی نبرده ایم، و به واقع این كلماتی كه بشر با آن صحبت می كند برای تفسیر نهضت امام حسین علیه السلام خلق نشده است، حال چگونه می توان در دل این كلمات و به واسطه آنها نهضتی را تفسیر كرد كه بلندتر از آسمان ها است؟
آیا این سئوال برای شما پیش آمده است كه زندگی را چطور طی كنیم كه پوچ نباشیم؟ اصلا این احساس پوچی را در خودتان یافته اید تا به فكر درمان آن باشید؟ ساختن خانه های كاخ مانند و گرفتن مدرك عالی معنی ما نیست،
معنی ما معنی شور حسینی است، و این شور و نشاط، راهی جز راه حسین علیه السلام ندارد. آنهایی كه راه حسینی را نرفتند چه دارند؟ مدرك و باغ و ماشین دارند، اما خود معنی دار برای خود ندارند و خود را یك حقیقت بامعنی حس نمی كنند. خود معنی دار در اسلام است، و در حكمت حسینی ظهور كرد، به همین جهت پیامبر اكرم صلی الله علیه و آله فرمودند: «حسین منی و انا من حسین» پیامبر پایه مكتب را بنا كرد و حسین علیه السلام شور آن را آفرید.
تنها از طریق حسین علیه السلام و عزاداری اوست كه می توان قدرت تشخیص جهت را پیدا نمود و از عهد فطری ازلی غافل نماند. همان عهدی كه قرآن درباره اش می فرماید: و اذ اخذ ربك من بنی ادم من ظهورهم ذریتهم و اشهدهم علی انفسهم الست بربكم قالوا بلی شهدنا ان تقولوا یوم القیامة انا كنا عن هذا غافلین (آیه ی 172 / سوره اعراف). ما یك عهد ازلی داشتیم، در آن عهد، خدا را یافتیم. با خدا معامله كردیم. او فرمود: الست بربكم، و ما با تمام مستی عهد الست گفتیم: بلی شهدنا. آری می بینیم از طریق عهد حسینی است كه می توان از این عهد ازلی غافل نشد. اصولا نهضت حسین علیه السلام را یك پیام كلی ببینیم كه مجموعش یك پیشنهاد برای ما دارد، و آن این كه چگونه خود را از پوچی زندگی زمینی برهانیم؟ به چه چیز بیندیشم كه نفله نشویم؟ با چه به سر ببریم كه سرد و افسرده و دل مرده نباشیم؟
عهد لاهوتی خود را در زمین از طریق حسین علیه السلام می شود فراموش نكرد؛ چرا كه زمانه، زمانه فراموشی عهد فطری است و اگر راهی برای یادآوری و توجه به آن عهد نیابیم، خود به خود فراموش می شود.
اگر حسین علیه السلام از زندگی انسان ها برود، در زمانه ای كه زمانه ی فراموش عهد فطری است انسان دیگر نمی تواند زندگی كند، و بدون شك متوقف و بی محتوی می شود. جوانی كه بی محتوی شد برای پر كردن این بی محتوایی به هر كار
بی محتوایی دست می زند و بر بی محتوایی خود می افزاید.
كس به زیر دم خر خاری نهد
خر نداند دفع آن برمی جهد
برجهد آن خار محكم تر شود
عاقلی باید كه آن را بركند [1] .
اگر از راه حسین علیه السلام جدا شویم هر چه جلوتر رویم خار پوچی بر جان ما بیشتر فرورفته است و هر راه دیگری هم برای دفع آن انتخاب كنیم، باز آن خار را محكم تر كرده ایم. چرا كه به عهد محمدی صلی الله علیه و آله از طریق شور حسینی نزدیك نشده ایم.
فهم نهضت حسینی به واقع مشكل است، به خصوص كه هنوز ما به عمق درد آخرالزمان پی نبرده ایم، و به واقع این كلماتی كه بشر با آن صحبت می كند برای تفسیر نهضت امام حسین علیه السلام خلق نشده است، حال چگونه می توان در دل این كلمات و به واسطه آنها نهضتی را تفسیر كرد كه بلندتر از آسمان ها است؟
[1] مثنوي مولوي دفتر اول.